Ο αγώνας δημοσίου και ιδιωτικού τομέα

Όταν ακούς για αερόπλοια ίσως θυμάσαι το Zeppelin που έκοβε βόλτες πάνω απο την Αθήνα την εποχή των ολυμπιακών αγώνων. Αν πάλι έχεις διαβάσει λίγη ιστορία θα γνωρίζεις το Hidenburg που έσκασε σαν βόμβα υδρογόνου λίγο πριν την προσγείωση του στο New Jersey. Μπορεί εν έτη 2019 να μην ταξιδεύουμε με αερόπλοια όμως υπήρξε εποχή όπου θεωρούταν καλύτερο μέσο μεταφοράς απο το αεροπλάνο τόσο σε θέμα ασφάλειας όσο και σε θέμα άνεσης.

Γυρίζουμε περίπου 100 χρόνια πίσω, στην εποχή όπου τα εναέρια μέσα έχουν ήδη καθιερωθεί ως μέσα μεταφοράς εμπορευμάτων και επιβατών. Η Μεγάλη Βρετανία θέλει να κατακτήσει τους αιθέρες συνδέοντας την με πτήσεις προς Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και προς Ινδία έτσι το 1920 ανακοινώνει ένα προγράμμα κατασκευής αερόπλοιων. Το πρόγραμμα αυτό προέβλεπε την κατασκευή δυο αερόπλοιων, το R100 απο την ιδιωτική εταιρία Vickers-Armstrongs και το R101 απο το κρατικό Βασιλικό Εργοστάσιο Αερόπλοιων στο Κάρντικτον. Ήταν ένας αγώνας μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου τομέα και απο την αρχή ήταν φανερό οτι η βιασύνη να κατασκευαστούν ταυτόχρονα και τα δυο αερόπλοια θα είχε συνέπειες. Δεν υπήρχαν αρκετοί μηχανικοί και σχεδιαστές αερόπλοιων και για τα δυο προγράμματα και τα μεγαλύτερα ταλέντα δούλευαν για λογαριασμό της Vickers με επικεφαλής τον Barnes Wallis, που αργότερα σχεδίασε την βόμβα που αναπηδά (Bouncing Bomb) στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Το R100 κατασκευάστηκε επιτυχώς και πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 26 Δεκεμβρίου 1929 και το καλοκαίρι του 1930 διέσχισε δυο φορές με επιτυχία τον ατλαντικό. Τα πράγματα όμως δεν πηγαίναν το ίδιο καλά στο Κάρντικτον. Το R101 αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα που το κρατούσαν καθηλωμένο στο έδαφος. Ήταν υπέρβαρο, είχε ελλειπή ισχύ και το εξωτερικό του περίβλημα σάπιζε. Την τελευταία στιγμή αναγκάστηκαν να το κόψουν στην μέση προκειμένου να τοποθετήσουν επιπλέον 15 μέτρα σάκους αερίου. Η μετατροπή αυτή θα το έκανε μεγαλύτερο σε μήκος σε σχέση με τον αρχικό σχεδιασμό και συγχρόνως το μεγαλύτερο σε μήκος αερόπλοιο του πλανήτη.

Το R101 κατασκευάστηκε σε κρατικό εργοστάσιο και έτσι τον πρώτο λόγο τον είχε η πολιτική ηγεσία. Οι ειδικοί στα αερόπλοια συμβούλευαν να μην πετάξει αλλα οι πολιτικοί επέμεναν και έτσι παρά τα προβλήματα του και χωρίς να έχει κάνει δοκιμαστικη πτήση σε υψηλή ταχύτητα ή κακοκαιρία αποφασίζεται να πραγματοποιήσει το παρθενικό του ταξίδι στις 6 οκτωβρίου 1930. Στο υπέρβαρο R101 θα προστεθεί ένα τεράστιο κόκκινο χαλί για ένα δείπνο επισήμων που ήταν προγραμματισμένο όταν θα έφτανε στην Αίγυπτο. Το δείπνο δεν θα γίνει ποτέ μιας και το R101 θα συντριβεί στην βόρεια Γαλλία λίγες ώρες μετά την απογείωση του απο το Κάρντικτον και απο τη συντριβή αυτή θα επιζήσουν μόλις 6 επιβάτες.

Όταν ακούς τη φράση «ελληνικό δημόσιο» να επικεντρώνεσαι στην δεύτερη λέξη. Και αυτό γιατί δεν έχει σημασία αν είναι ελληνικό ή βρετανικό. Είναι το δημόσιο. Επίσης δεν παίζει ρόλο αν είναι πλούσιο ή φτωχό. Το Βασιλικό Εργοστάσιο Αερόπλοιων δεν ήταν μια τυχαία δημόσια επιχείριση. Μιλάμε για την κρατική βιομηχανία της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας εκείνης την εποχής. Θεωρητικά είχε στη διάθεση της απεριόριστους πόρους και τις καλύτερες εγκαταστάσεις για να κατασκευάσει το τελειότερο αερόπλοιο. Στην πράξη όμως το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό. Το φιάσκο του R101 κόστισε σε ανθρώπινες ζωές, επιβάρυνε τον κρατικό προϋπολογισμό με 700.000 βρετανικές λίρες και επίσης οδήγησε στον τερματισμό του προγράμματος αερόπλοιων. Έτσι η Μεγάλη Βρετανία όχι μόνο δεν θα ξανά επενδύσει σε αερόπλοια αλλά προχωρήσει και στον παροπλισμό του υγιούς R100 που κατασκεύασε η εταιρία Vickers.

Τιτανικός και θεωρίες συνομωσίας

Τί κοινό μπορεί να έχει η βύθιση ενός πλοίου με τη δημιουργία της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των Η.Π.Α. ; Τίποτε απολύτως, όπως θα δούμε παρακάτω.

Στις 15 απριλίου 1912 βυθίστηκε στον βόρειο ατλατικό το υπερωκεάνιο Τιτανικός μετα απο πρόσκρουση με παγόβουνο στο παρθενικό του ταξίδι. Η βύθιση του προκάλεσε το θάνατο 1500 ατόμων καθιστώντας το ένα απο τα πιό θανατηφόρα ναυτικά δυστυχήματα σε καιρό ειρήνης καθώς επίσης και το πιό πολυσυζητημένο.

Το ναυάγιο του Τιτανικού έχει γεννήσει πολλές θεωρίες συνομωσίας που ποικίλουν τόσο όσον αφορά τα αίτια του δυστυχήματος, την ύπαρξη σκοπιμότητας, ακόμη και επίσης το σενάριο ο Τιτανικός να μή βυθίστηκε ποτέ αλλα τη θέση του να πήρε το άλλο πλοίο της εταιρίας, το Ολύμπικ.

Προσφάτως έκανε την εμφάνιση μια νέα θεωρία συνομωσίας που εμπλέκει το ναυάγιο με την οικογένεια Rothschilds και την δημιουργία της FED. Πιο συγκεκριμένα, κυκλοφόρισε μιά φωτογραφία τριών ανδρών, επιβατών του τιτανικού. Πρόκειται για τους Benjamin Guggenheim, Isa Strauss και David Astor. Οι τρείς άνδρες ήταν εκατομυριούχοι και πνίγηκαν  στο ναυάγιο. Σύμφωνα με τη θεωρία συνομωσίας οι τρείς τους ήταν αντίθετοι στην δημιουργία της FED, έτσι οι Rothschilds βύθισαν το πλοίο προκειμένου να τους ‘βγάλουν απο τη μέση’ και η τράπεζα δημιουργήθηκε το επόμενο έτος. Μάλιστα σε μια απο τις εκδοχές που υπάρχουν στο διαδίκτυο ο ίδιος ο J.P. Morgan κανόνισε να βρίσκονται οι τρείς άνδρες στο παρθενικό ταξίδι του Τιτανικού. Με μια απλή έρευνα στο διαδίκτυο διαπιστώνει κανείς οτι οι τρείς προαναφερθέντες ήταν όντως υπαρκτά πρόσωπα που πνίγηκαν στο ναυάγιο, αλλα ας δούμε όμως γιατί όλα τα παραπάνω ΔΕΝ μπορεί να ισχύουν.

Ας υποθέσουμε αυτοί οι τρείς πράγματι ήταν εμπόδιο στα σχέδια των Rotchschilds, όσον αφορα τη δημιουργία της FED, και οτι η μόνη λύση ήταν η δολοφονία τους. Για ποιό λόγο να μην χρησιμοποιήσει ο Rotchschild κάποια κλασσική μέθοδο όπως πληρωμένος δολοφόνος ή εκρηκτική βόμβα στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο; Και αφού και οι τρείς τους βρίσκονται στον Τιτανικό γιατί να μήν γίνει η δολοφονία τους με τον ένα ή τον άλλον τρόπο εκει;  Γιατί αντί να κάνει αυτό προτίμησε να βυθίσει το, αβύθιστο κατα τα άλλα, πλοίο στέλνοντας παράλληλα στο θάνατο τους αξιωματικους, το προσωπικο, τον κατασκευαστη, ένα σωρό πλούσιους επιχειρηματίες και άλλους 1500 αθώους επιβάτες; Ήταν πιο πρακτικο;

Ας πάρουμε αυτό το ενδεχόμενο. Ηταν πιο πρακτικό. Εστω λοιπον οτι είσαι ο Rotchschild και θέλεις να δολοφονήσεις τους 3 άνδρες, και δέν θέλεις το κάνεις με κάποιο απο τους συνηθισμένους τρόπους για να μήν καρφωθείς, ή για δικούς σου λόγους, επομένως αποφασίζεις να βυθίσεις τον Τιτανικό πάνω στον οποίο βρίσκονται και οι τρείς τους.  Το πρόβλημα είναι οτι ο Τιτανικός δέ βυθίστηκε απο έκρηξη βόμβας που ήταν κρυμμένη στα στεγανά του πλοίου ΟΥΤΕ απο κάποια άλλης μορφής τρομοκρατική ενέργεια που ίσως και να έδινε την παραμικρή βάση στην εν λόγω συνομωσία. Η βύθιση του Τιτανικού προήλθε απο πρόσκρουση με παγόβουνο. Ηταν και το παγόβουνο μέρος του σχεδίου;

Η πρόσκρουση πλοίου με παγόβουνο είναι εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο και αυτό γιατι το παγόβουνο είναι ορατό απο μεγάλη απόσταση επομένως το πλοίο έχει όλο τον απαιτούμενο χρόνο για να κάνει τον απαραίτητο ελιγμό ακόμη και άν κινείται με μεγάλη ταχύτητα. Στην περίπτωση του Τιτανικού μια σειρά απο φυσικά φαινόμενα κατέστησαν το παγόβουνο αόρατο για αρκετή ώρα, έτσι όταν έγινε αντιληπτό δέν υπήρχε αρκετός χρόνος. Ο ελιγμός που επιχειρήθηκε ήταν ο ενδεδειγμένος και άν απέτυχε αυτό οφείλεται στην έλειψη χρόνου και όχι σε ανθρώπινο λάθος πόσο μάλλον σε σκοπιμότητα. Εστω όμως οτι το πλήρωμα ήταν συνεννοημένο να ρίξει το πλοίο στο παγόβουνο και ΕΣΤΩ οτι θα φρόντιζε η ζημιά να ήταν τέτοια ωστε να εξασφαλιστεί η βύθιση του πλοίου. Εστω.

Αφου διαπιστωθεί το μέγεθος της ζημιάς, οι επόμενες κινήσεις του πληρώματος είναι να συγκεντρώσουν τους επιβάτες στο κατάστρωμα και να ξεκινήσει η διαδικασία εγκατάλειψης του πλοίου. Ο Τιτανικος διέθετε σωσίβιες λέμβους για πάνω απο 1000 άτομα και οι τρείς άνδρες ώς επιβάτες 1ης θέσης θα ήταν απο τους πρώτους που θα έφταναν στο κατάστρωμα. Επομένως δέν αρκεί μόνο να βυθίσεις το πλοίο αλλα πρέπει και να εξασφαλίσεις οτι οι τρείς άνδρες δέ θα ανέβουν σε κάποια απο τις σωσίβιες λέμβους. Ακόμη όμως και άν πετύχεις ΚΑΙ αυτο και πάλι δέν μπορείς να είσαι σίγουρος. Ο σκοπός των σωσίβιων λεμβών εκείνη την εποχή δέν ήταν η διάσωση όλων των επιβατών αλλα η μεταφορά τους απο το πλοίο που βυθίζεται στο πλοίο που έχει έρθει για διάσωση, γιαυτό το λόγο ο Τιτανικός όπως και κάθε άλλο πλοίο της εποχής ΔΕΝ διέθετε λέμβους για όλους τους επιβαίνοντες.

Ο Τιτανικός εξέπεμψε σήμα SOS απο την πρώτη στιγμή το οποίο έλαβαν όλα τα πλοία της περιοχης, επομένως για να πετύχει το σχέδιο των Rotchschilds θα πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στο σχέδιο ΚΑΙ τα πληρώματα των πλοίων που βρίσκονταν εκει κοντά ετσι ώστε να φροντίσουν να έρθουν προς διάσωση όταν ο Τιτανικός έχει ήδη βυθιστει. Για να ξέρεις ομως πόσο πρέπει να αργήσει το πλοίο που θα έρθει πρέπει πρώτα να έχεις υπολογίσει σε πόση ώρα θα βυθιστεί ο Τιτανικός. Απο τις μαρτυρίες των διασωθέντων γνωρίζουμε οτι ο Τιτανικός βυθίστησε σε 2 ώρες και 40 λεπτά, δηλαδή σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα άν λάβουμε υπόψιν το μέγεθος και την κατασκευή του πλοίου. Ο λόγος που βυθίστηκε τόσο γρήγορα είναι επειδή δυόμιση ώρες μετά την πρόσκρουση και ενώ το πλοίο είχε πάρει κλίση 11 μοιρών, το πίσω μέρος  δέν άντεξε το βάρος έτσι ο Τιτανικός έσπασε σε δυο κομμάτια. Το μπροστινό μέρος βυθίστηκε αμέσως ενώ το άλλο 10 λεπτά αργότερα. Επομένως ΔΕΝ ήταν δυνατόν να προβλέψει κανείς πότε και πώς θα βυθίζοταν ο Τιτανικός γιατι πολύ απλά η βύθιση του ΔΕΝ ήταν άμεση συνέπεια της πρόσκρουσης με το παγόβουνο. Αν ΔΕΝ έσπαγε ο Τιτανικός, απο πιθανό κατασκευαστικό λάθος, πολύ απλά θα επέπλεε για αρκετή ώρα και έτσι το Carpathia θα έφτανε εγκαίρως. Ο κόσμος θα σώζονταν και το ‘σχεδιο των Rotchschilds’ θα τινάζονταν στον αέρα μαζί και η σύσταση της FED.

Οπότε ή η θεωρία συνομωσίας για την δημιουργία της FED ήταν βασισμένη σε ένα τελείως πρόχειρο σχέδιο δολοφονίας Η πολυ απλά …. ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΣΧΕΔΙΟ.