Σκέφτομαι τους νέους…

Αναμφίβολλα μια φράση που ακούω πολύ συχνά απο άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Μια φράση που δεν ξεστομίζεται τυχαία, δεν την λες αν δεν έχεις τύψεις για την νέα γενιά. Δεν περνάει καν από το μυαλό αν δεν αναγνωρίζεις ότι τις συνέπειες των επιλογών σου θα τις πληρώσουν τα εγγόνια σου, αν δεν επιβεβαιώνεις την φράση «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα».

Όταν βλέπεις ένα παιδί 10 ετών σήμερα έχεις να κάνεις με ένα άτομο που ξέρει ότι κάθε χρόνο πρέπει να πληρώνεις φόρο στο κράτος για το σπίτι σου. Το θεωρεί φυσιολογικό γιατί γεννήθηκε την εποχή του ΕΝΦΙΑ – ΕΕΤΗΔΕ. Το ίδιο παιδί ξέρει ότι οι κυβερνήσεις της Ελλάδος παίρνουν οδηγίες από ξένους τεχνοκράτες όσον αφορά αποφάσεις για το μέλλον των πολιτών της χώρας. Το ίδιο παιδί ξέρει ότι η Μακεδονία έιναι μια γειτονική χώρα στα βόρεια σύνορα μας. Το ίδιο παιδί ξέρει ότι είναι φυσιολογικό οι μισοί νέοι να είναι άνεργοι και ότι η μοναδική λύση για έναν που θέλει να κυνηγήσει τα όνειρα του είναι η μετανάστευση. Ο σημερινός μαθητής τετάρτης δημοτικού όλα αυτά τα θεωρεί φυσιολογικά γιατί όταν γεννήθηκε ήδη συνέβαιναν.

Ακόμη και η σκλαβιά είναι φυσιολογική όταν γεννιέσαι μέσα σε αυτήν. Η πρώτη γεννιά που μεγάλωσε στην τουρκοκρατία ήξερε ότι ο πρωτότοκος αποσπάται από την οικογένεια του και υπηρετεί στο σώμα των γενιτσάρων, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια οφείλει κάθε χρόνο να πληρώνει κεφαλικό φόρο. Το θεωρούσε φυσιολογικό γιατί σε αυτή την κατάσταση μεγάλωσε. Δεν γνώρισε κάτι άλλο ώστε να μπορεί να κάνει την σύγκριση. Έτσι ακριβώς και με τον σημερινό πιτσιρικά, δεν γνώρισε την προηγούμενη κατάσταση και έτσι είναι καταδικασμένος να θεωρεί φυσιολογικό αυτό που εμείς οι μεγαλύτεροι θεωρούσαμε αδιανόητο. Αυτή είναι η καταδίκη του νέου σήμερα. Όσο για τους μεγαλύτερους φταίνε γιατι επέτρεψαν το αδιανόητο να γίνει φυσιολογικό.

Τα τελευταία 10 χρόνια επανεμφανίστηκε ένα φαινόμενο που είχαμε να δούμε απο τη δεκαετία του 60, την μαζική μετανάστευση Ελλήνων στο εξωτερικό. Με μια διαφορά όμως, αυτή τη φορά φύγαν νέοι και μορφωμένοι. Και δεν ήταν λίγοι, η χαμηλότερη εκτίμηση έφτανε τους 300.000. Αυτοί ήδη τώρα που μιλάμε κάνουν οικογένειες στις χώρες που ζουν και έτσι σε μερικές δεκαετίες θα μιλάμε για ελληνικής καταγωγής Γάλλους, Βρεττανούς, Βέλγους, Δανούς κλπ.

Κάθε άρθρο έχει έναν επίλογο. Έτσι και αυτό θα κλείσει με μια συνομιλία που είχα σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης με μια κοπέλα που αναζήτησε την τύχη της στο εξωτερικό πριν κάποια χρόνια. Η κοπέλα είχε τελειώσει τις σπουδές της αλλά δεν έβρισκε δουλειά στο αντικείμενο της και έτσι έφυγε για τη Δανία αφήνοντας πίσω της όσους την προέτρεπαν να γίνει σερβιτόρα αφού και δεν υπήρχε άλλη λύση. Στη Δανία βρήκε μια πολύ καλή δουλειά και την ευκαιρία να κάνει οικογένεια. Το τίμημα όμως ήταν να χάσει τους στενούς δεσμούς με τους δικούς της εξ αιτίας της απόστασης. Έτσι ο γιός της, που έμαθε ελληνικά, περιορίστηκε στο να έχει επαφή με τους παππούδες του μέσω skype. «Δεν είμαι άνθρωπος που βουρκώνει εύκολα» μου είπε, «η τελευταία φορά ήταν όταν είδα τον μικρό να μιλάει στο skype με τον πατέρα μου και να του λέει παππού πότε θα βγείς απο το κουτί;». Κάπου εκεί αλλάξαμε θέμα, και κάπου εδώ κλείνει αυτο το άρθρο.

Κάθε φορά που ρίχνεις την ψήφο σου φέρεις ευθύνη, για τους επόμενους που έρχονται. Οφείλεις να μην είσαι ανεπανόρθωτα ηλίθιος ψηφοφόρος, όχι για σένα, αλλά για τα παιδιά σου και για τα εγγόνια σου. Ώστε να μην χρειάζεται να «σκέφτεσαι τους νέους».